Dalalm sibuk-sibuk nak sambut ulangtahun kemerdekaan negara tak berapa hari lagi semua orang bercakap tentang dua makhluk paling sensasi di dekad ini. Bukan nak bersiap-siap sambut Hari Kemerdekaan. bukan nak berkira nak pasang bendera di premis masing-masing. Tidak juga sibuk nak jahit kain bendera buat baju macam tiap-tiap tahun bagi menunjukkkan rasa cintakan bumi Malaysia ini.
Sekarang semua orang sibuk bercakap tentang kedua-dua makhluk Allah ini. Seorang tokoh ternama. Namanya gah di seluruh dunia. Namanya tersohor ke seluruh planet ini dan dikenali oleh kebanyakan pemimpin dunia. Bush kenal dan baik dengan dia. Tony Blair kenal dia dan baik dengan dia. Gus Dur atau Abdul Rahman Wahid lebih lagilah kenal dia malah dah datang pun berjumpa dengannya menyatakan sokongan tidak terhingga. Bertuahnya makhluk yang bernama DS Anwar Ibrahim ini. Sekarang ini diheboh-heboh pula akan jadi Perdana Menteri Malaysia pada 16 September 2008.
Di dalam negara pula, sokongan terhadap tokoh ini tidak terhingga. Maklumlah, pakat nak jadi orang kanan Perdana Menteri nanti. Apa kata DS Anwar semua betul. Kalau DS Anwar beritahu najis itu wangi, mereka tetap kata betul. Orang-orang yang menjaja keburukan DS Anwar semasa beliau dalam kerajaan dulu terus menyepi entah ke mana. Di mana Mohamad Sabu yang sering membawa cerita salahlaku DS anwar dalam ceramah-ceramah beliau dahulu? Tokoh-tokoh yang pernah mendengar pengakuan mangsa liwat semasa belum masuk politik dulu ada di mana sekarang?
Seorang makhluk lagi pula adalah insan kerdil yang tidak ada siapa mengenalinya selain daripada sahabat dua tiga orang dan kaum keluarga beliau. Dahlah begitu, tidak ada siapa pun ambil peduli tentangnya walaupun beliau telah membuat satu pengorbanan yang amat besar iaitu menggadaikan maruah beliau dan juga maruah kaum keluarga beliau sendiri. Senang sahaja yang boleh kita faham. Beliau bukan nak jadi Perdana Menteri, sebab itu Bush tak ambil tahu. Sebab itu Tony Blair tak peduli. Dan orang ramai pun tak ambil kisah.
Tapi makhluk kerdil ini, Mohd Saiful Bukhari Azlan telah menggadaikan maruahnya dengan melakukan sumpah laknat yang tidak pernah dilakukan oleh sesiapa di negara ini sebelum ini. Dengan rasa rendah diri dan malu, beliau tebalkan muka melafazkan sumpah tersebut. Siapa lagi yang berani sepertinya? Jangan bagi alasan yang berbagai-bagai, kalau sipa berani, buat seperti Mohd Saiful.
Nak menyebut Wallahi, Wabillahi, watallahi bukan perkara muda. Bukan boleh buat main-main. Kalau DS Anwar berani, cubalah. Kata beliau, ulama-ulama besar dunia nasihatkan untuk tidak bersumpah. Itu kata beliau, kita bukan dengar pun. Barangkali yang mengiakan kenyataan ini duduk di belakang pintu semasa DS Anwar berbual dengan ulama-ulama tersebut.
Tapi sumpah itu dimanipulasi pula oleh mereka yang berkepentingan.
Kalau teknik bersumpah itu salah, sahutlah rayuan ayah Mohd Saiful, En Azlan yang meminta Tuan Guru Haji Nik Aziz Nik Mat, Tuan Guru Haji Hadi Awang, Bekas Mufti Wilayah Persekutuan, Haji Hashim Yahya dan Dato' Haji Haron Din tampil membimbing anak beliau bersumpah laknat dengan kaedah yang betul seperti yang mereka mahu. Buat apa hanya pandai mempertikaikan sahaja, tapi tidak mahu tampil membetulkan keadaan. Barangkali ulama besar memang untuk orang-orang besar dan ternama sahaja.
Orang kecil macam Mohd Saiful, Imam Masjid Wilayah Persekutuan pun boleh berpaling tadah dengan menyebut beliau dipaksa menjadi saksi dan cara bersumpah itu tidak betul. Yang peliknya selepas 3 minggu baru beliau bersuara. Kenapa tidak dibetulkan semasa Mohd Saiful bersumpah pada hari Jumaat 15 Ogos 2008 yang lalu? Kenapa tunggu sampai 3 minggu? Kata di Permatang Pauh pula tu.
Kasihan Mohd Saiful Bukhari. Dia bukan hendak jadi Perdana Menteri, hanya mencari keadilan.
Bersumpah atau tidak bersumpah sama sahaja. Akhirnya akan membawa rebah juga. Yang betul hanya tokoh besar dan ulama-ulama besar ini.
Apa nak jadi selepas ini?
No comments:
Post a Comment